Ik wil ook meelwormen

Millie, de andere kip in de tuin, had alles gezien. Terwijl Daantje haar avontuurlijke uitje had, was Millie rustig aan de juiste kant van het hek gebleven. Ze had vanaf een afstandje toegekeken hoe Daantje worstelde om terug te komen, en hoe Lisette haar uiteindelijk met het rammelende bakje meelwormen weer naar binnen had gelokt.

Nu stond Millie nieuwsgierig bij Lisette, haar kopje schuin gehouden en haar oogjes scherp gericht op het bakje met meelwormen. Ze had netjes aan de veilige kant van het hek gewacht, zonder ergens tussenin te proberen te glippen. “Waar is mijn beloning?” leek ze te denken.

Lisette glimlachte toen ze Millie zag staan. “Natuurlijk, Millie,” zei ze zachtjes, “jij hebt het ook verdiend.” Ze rammelde het bakje nog eens en strooide wat gedroogde meelwormen voor Millie’s snavel.

Millie pikte tevreden de lekkernijen op, blij dat ze beloond werd voor haar geduld. Ze kakelde zachtjes en schudde haar veren trots. Misschien was het soms spannender om avonturen te beleven, zoals Daantje, maar Millie wist dat er ook iets te zeggen viel voor netjes blijven waar je hoort. Want zo kon je óók genieten van de beloningen, zonder je zorgen te hoeven maken over hoe je weer thuis kwam.